In herinnering aan Max
22 mei 2002 – 4 maart 2016
Op 25 mei 2002 hebben we voor het eerst een handjevol Max in onze handen mogen houden. Een zwart-blonde wollige pup, die met zijn expressie direct ons hart had gestolen. Voluit was zijn naam Hovago’s Cearbhall Max. Een naam die hij met eer heeft gedragen: moedig in de strijd. Hij heeft in zijn leven het nodige voor zijn kiezen gehad, maar Max ging er iedere keer weer voor. Toen we hem in zijn jeugdjaren hebben laten opereren aan zijn heupen, een fikse ingreep waar zijn heupen zijn doorgezaagd en met platen en schroeven weer in elkaar gezet, was hij een dag na de operatie al weer in staat om ons dwars door de weide te sleuren. Door zijn enorme wilskracht konden we na zijn revalidatie al weer met elkaar over de kliffen van Bretagne wandelen.
Eigenzinnig was hij eveneens. In zijn jonge jaren bouwde hij tijdens trainingen zijn eigen feestje. Tijdens een GG1 examen werd de vooruit-stuur oefening op geheel eigen wijze ingevuld door de opgehangen afzetlinten eerst eens uitgebreid te gaan onderzoeken. En in de behendigheid, waarop hij verzot was, was tijdens een examen de kattenloop ineens een toestel om vanaf boven naar beneden te springen.
Nergens was hij bang voor, maar een vechtersbaas was het niet. Bij de herfstwandelingen die we jarenlang organiseerden, was Max als onderdeurtje de hond die door zijn houding (borst vooruit, kop omhoog en de staart dik in de lucht), menige schermutseling in de kiem smoorde. Dit alleen dus door zijn uitstraling. Hiermee heeft hij ook heel wat vrouwen versierd. Door zijn expressieve blik en het zoeken van oogcontact, heeft hij menige french kiss uit kunnen delen. Zijn neus heeft hij altijd enorm goed gebruikt. Op menige markt tijdens onze vakanties waarin hij lang altijd mee ging, wist hij ons precies aan te geven waar de lekkerste kaas en vis werden verkocht.
Op ons erf gedroeg hij zich als een echte Hovawart. In al die jaren verzaakte hij nooit. Ook toen de artrose het hem moeilijker begon te maken, lag hij menig uur strategisch op wacht. Net om het hoekje van de heg waardoor je hém niet zag, maar hij jóu wel. Er zat echter ten opzichte van mensen geen draad verkeerd in. Super sociaal als hij was, was iedereen gek op hem. Voor onze jongste teef, die hij hier in huis geboren heeft zien worden, was hij het grote voorbeeld. Zoals Max het deed, werd het door Akke gekopieerd. Tot het laatst aan toe, waren die twee kop en kont.
Zijn enorme wilskracht heeft hem tot op deze hoge leeftijd gebracht. Zijn lijf was al jaren terug begonnen aan een onomkeerbare aftakeling. Eerst langzaam maar vanaf afgelopen zomer is het toch nog hard gegaan. Toen hij gisteren tijdens de ochtendwandeling al na korte tijd door zijn achterhand ging en hij uiteindelijk berustend zijn kop op zijn voorpoten legde met een blik dat hij niet meer kon, was dat voor ons het teken dat we een zeer moeilijk besluit moesten nemen. Met zeer veel verdriet maar met heel veel mooie herinneringen, hebben we vanmiddag afscheid van onze super trouwe makker genomen.
Max, een goede reis en dank voor deze fantastische jaren.
Je baasjes Roel en Esther en je roedelgenoten Vaya, Akke en Annabel
|